Dolby zvučni formati danas predstavljaju svetski standard i prisutni su pri stvaranju svih ozbiljnijih filmskih ostvarenja. Svako delo sedme umetnosti nastalo u saradnji sa Dolby studijima nosi jedinstven Dolby logo, koji je garancija da će zvuk u bioskopskoj dvorani biti reprodukovan baš onako kako je to režiser zamislio.
Odlazak na bioskopsku projekciju je danas uzbudljiviji nego ikad, pružajući često gledaocima osećaj da i sami prisustvuju dešavanjima na filmskom platnu. Veliku zaslugu u tome imaju i konstantne inovacije na polju tehnike reprodukcije zvuka, čiji je razvoj započeo još ranih sedamdesetih godina prošlog veka u Dolby laboratorijama. Tekst koji sledi predstavlja hronologiju najvažnijih dostignuća u evoluciji tehnike zapisa i reprodukcije filmskog zvuka i zvučnih efekata, od prvobitnih metoda do aktuelnih digitalnih sistema zaduženih za vrhunski audio doživljaj.
Prvi zvučni zapisi na filmskoj traci bili su izrađeni fotografskom (optičkom) tehnikom, koja i danas predstavlja standard, u analognoj ili digitalnoj formi. Optički zvučni zapis nalazi se na uzanom, neprovidnom delu filmske trake, između filmskog zapisa i ruba. Pri prolasku kroz projektor, lampa ili LED, locirani u zvučnoj glavi projektora, osvetljavaju deo filmske trake na kom se nalazi zapis. Varijacije u širini zapisa dovode do promena u količini svetlosti koja prolazi kroz film i pada na solarnu ćeliju koja se nalazi ispod filmske trake, u liniji sa izvorom svetlosti. Solarna ćelija pretvara varijacije svetlosti u varijacije električnog signala, koji se potom, pojačan, šalje ka zvučnicima u projekcionoj sali. Ekonomičnost, jednostavnost i izdržljivost – glavni su razlozi prihvaćenosti i raširenosti optičkog zapisa, jer će on, jednom nanesen na celuloidnu traku, trajati koliko i sam film.
Početkom pedesetih godina prošlog veka pojavljuje se najveći rival filmske industrije, u vidu čudesnog sveta kućnih TV aparata. Kako bi vratili publiku u bioskope, inženjeri zaduženi za razvoj filmske tehnike razvijaju magnetni zapis i višekanalni zvuk. Tehnika nanošenja zvučnog zapisa na filmsku traku bila je sledeća: po štampanju filma se na rubove trake, koji su ostavljeni slobodni, postavlja tanak sloj metala. Zvučni zapis se zatim u realnom vremenu nanosi na magnetne trake, a očitavanje signala vrše magnetne glave projektora, slične glavama za čitanje audio kaseta. Magnetni zapis je doneo značajna poboljšanja, naročito u domenu osetljivosti i opsega zvuka. Takođe, ova tehnika je omogućila prvu višekanalnu reprodukciju, odnosno stereofoniju. Pojavljivanje glumaca na različitim stranama filmskog platna bilo je praćeno zvukom koji je dolazio sa odgovarajuće strane, a približno u isto vreme predstavljena su i nova wide screen platna, uz pomoć kojih je novi zvučni sistem još više došao do izražaja. Zahvaljujući mogućnostima emitovanja sa različitih strana bioskopske dvorane, muzička podloga je dobila novu dimenziju, a zvučni efekti dodatnu upečatljivost. Međutim, bez obzira na sve prednosti i inovacije kojima se odlikovala, tehnika magnetnog zapisa bila je opterećena i značajnim nedostacima. Tokom sedamdesetih godina su slabosti, u vidu skupog procesa nanošenja, kratkog veka zapisa i visokih troškova održavanja, dovele do nepopularnosti čitavog sistema, a posledično i do vrlo retkog pojavljivanja filmskih ostvarenja sa ovim tipom zapisa zvuka. Jednostavnije rečeno, filmovi su i dalje, u većini slučajeva, pravljeni uz optički zvučni zapis, koji je daleko jeftiniji i trajniji, a publika u bioskopima je bila primorana da trpi zvuk lošeg kvaliteta. Takođe, svojevrsnu ironiju predstavlja i činjenica da već u to doba većina kućnih Hi-Fi stereo sistema pruža zvuk koji je znatno kvalitetniji od onog u bioskopskim salama.
Kako su u filmskoj industriji, do ovog trenutka, već prisutne dve tehnologije zapisivanja zvuka na filmsku traku, bilo je potrebno dostignuće koje će objediniti najbolje od obe, uz svođenje nedostataka na najmanju meru. Do kraja osamdesetih godina su svi veći filmski naslovi bili opremljeni upravo takvom tehnologijom, a u pitanju je Dolby Surround. Laboratorije ovog velikog inovatora razvile su tehniku stereo optičkog zapisa, koji je pružao trajnost i praktičnost, uz sve prednosti višekanalnog zvuka. Na deo trake namenjen standardnom mono optičkom zapisu je nova Dolby tehnologija uspela da smesti dva odvojena zapisa, koji nose po dva kanala. Prvobitni surround sistem sastojao se od levog i desnog stereo kanala, treći je bio namenjen centralnom zvučniku, a četvrti sistemu surround zvučnika zaduženih za specijalne efekte i zvučnu atmosferu ambijenta. Ovaj format je, pored stereo zapisa optičkom tehnikom, filmskoj industriji pružio i mnoštvo novih mogućnosti, oličenih u fantastičnom surround sistemu. Takođe, ovu tehnologiju pratila su mnoga poboljšanja u domenu kvaliteta samog zvuka, a najznačajnije su Dolby redukcija šumova (noise reduction) i mogućnost prilagođavanja izlaznih signala sistemu zvučnika u projekcionoj sali (equalization). Dakle, nova Dolby tehnologija donela je kvalitete i mogućnosti koji su daleko iznad klasičnog stereo sistema, uz zadržavanje trajnosti i ekonomičnosti optičkog zapisa, što je magnetni zapis učinilo suvišnim.
Godine 1986. Dolby laboratorije poboljšavaju kvalitet zvuka novim Dolby SR (Spectral Recording) sistemom za redukciju šumova. Novitet je pružio više nego dvostruko umanjenje šumova i omogućio veći frekventni opseg i smanjenu distorziju pri reprodukovanju snažnih zvučnih efekata. Četvorokanalni Dolby SR je u bioskopskim dvoranama opremljenim adekvatnim surround sistemom proizvodio zaista superioran audio ugođaj, ali je i u slabije opremljenim salama pružao dobar kvalitet zvuka. Takve karakteristike rezultirale su prisustvom ovog sistema na doslovce svim filmovima čiji je zvučni zapis izveden optičkom tehnologijom.
Ponovna mala revolucija u razvoju surround tehnologije bilo je predstavljanje Dolby Digital sistema 1992. godine. Ova tehnologija je, uz pomoć digitalnog optičkog zapisa, omogućila smeštanje čitavih šest kanala na standardnu filmsku traku širine 35mm i time označila početak digitalne ere u tehnici snimanja i reprodukcije zvuka. Šestokanalni zapis obezbeđivao je odvojene signale za levi, centralni i desni zvučnik, levi i desni surround sistem satelita i za LFE (Low-Frequency Effects) kanal. LFE kanal je zadužen za izuzetno niske frekvencije (od 3 do 120Hz), dok ostali zvučnici pokrivaju raspon do 20kHz. Dolby Digital tehnologija je ovim inovacijama donela vrhunske dinamičke kvalitete, veliki raspon frekvencija uz nizak nivo šumova i dobru trajnost. Pored toga, ona podržava sve formate od mono do surround 5.1, što znači da je reprodukcija moguća i u bioskopima koji nisu opremljeni ovim sistemom. Kombinacija visokog opšteg kvaliteta, pouzdanosti i praktičnosti dokazala se u bioskopskim dvoranama širom sveta i danas predstavlja najrasprostranjeniji digitalni format, sa najviše projekcionih sala i filmskih ostvarenja opremljenih ovom tehnologijom. Do danas je preko 40 hiljada bioskopskih dvorana i više od 30 miliona domova opremljeno ovim sistemom, a on je takođe i najčešće korišćen sistem u satelitskim i kablovskim prenosima.
Niz izuzetnih dostignuća Dolby laboratorija u razvoju surround tehnologije i zvuka na filmu uopšte se za sada završava aktuelnim Dolby Digital Surround EX sistemom. Opremljen još jednim, zadnjim surround kanalom, ovaj sistem je garancija ultimativnih zvučnih efekata i – naravno – dobre zabave. Poboljšanja realističnosti zvuka i njegovo preciznije lociranje u prostoru zasluga su tri odvojena surround kanala, čiji su zvučnici postavljeni na levom, desnom i zadnjem zidu prostorije. Odvojen kanal namenjen efektima koji dolaze sa zadnjeg zida bioskopa doprinosi oživljavanju čitave prostorije i pruža publici veću dramatiku. Kao i sistemi pre ovog, Dolby Digital Surround EX je kompatibilan sa uređajima starijih generacija, tako da je reprodukcija, mada slabijeg kvaliteta, moguća u svim bioskopima koji poseduju Dolby Digital opremu.