DejanM Posted March 18, 2018 Author Report Share Posted March 18, 2018 Evo slike sa tog snimanja 5.oktobra 1951 ... Jackie McLean i Miles Davis ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 19, 2018 Author Report Share Posted March 19, 2018 Tadd Dameron je bio vazan muzicar za razvoj Bebopa. On je pre svega uticao na etabliranje Bebopa kao vodeceg jazz pravca druge polovine 1940-tih i prve polovine 1950-tih kao aranzer i kompozitor ali je predvodio i nekoliko odlicnih Bebop grupa i izdao kao lider nekoliko dobrih Bebop albuma. Tadd Dameron je rodjen 1917. godine u Cleveland-u. To znaci da je Tadd bio nesto stariji od vodja Bebop pokreta (otprilike jednu generaciju stariji). Imao je vec iskustva, narocito u radu big band orkestara u pre-bop periodu. U to vreme je Tadd Dameron bio uglavnom pijanista u orkestrima Count Basie-ija, Artie Shaw-a, Jimmie Lucieford-a ... i svirao swing. Kada je Billy Eckstine osnovao svoj Big Band, Tadd Dameron mu se pridruzio i tako postao nerazdvojni deo Bebop pokreta (koji put vec pominjem Billy Eckstine-a ...). Kasnije je pisao aranzmane za Dizzy Gillespie-ija ali je predvodio i bandove u kojima je svirao sa Fats Navarro-m, Dexter Gordon-om, Sonny Rollins-om, Wardell Gray-om, saradjivao sa Miles Davis-om, Sonny Stitt-om, Milt Jackson-om, .... Iskomponovao je puno Bebop standarda tog vremena: Hot House, If You Could see me now, Our Delight, Good Bait, Lady Bird, ... Iz tog perioda je svakako vredno pomenuti album: Fats Navarro & Tadd Dameron - The Complete Blue Note And Capitol Recordings (Blue Note 1947-1949). Na ovom duplom CDu se mogu naci snimci koje su Fats Navarro i Tadd Dameron snimili sa tri razlicite postave, tako da se na ovim snimcima mogu cuti, izmedju ostalih, i: Miles Davis, Bud Powell, Kenny Clarke, Dexter Gordon, Roy Haynes, Milt Jackson, Howard McGhee, Thelonious Monk, Sonny Rollins, Charlie Rouse, Kai Winding, .... prakticno gotovo cela Bebop scena sa kraja 1940-tih. Ova kolekcija snimaka, uzgred prilicno dobrog kvaliteta snimaka, ima veliku istorijsku vrednost jer na dobar nacin prezentuje stanje stvari u Bebop-u u drugoj polovini 1940-tih. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 19, 2018 Author Report Share Posted March 19, 2018 1953. Tadd Dameron snima album Memorial zajedno sa Clifford Brown-om ali to je i vreme kada pocinje da konzumira heroin. To ce veoma brzo postati veliki problem za njega. Biva dva puta hapsen zbog posedovanja narkotika, 1957. i 1958. a odlazi i u zatvor 1959 do 1960. Do tada je snimio nekoliko albuma. Ja sam slusao njegov album sa John Coltrane-om: Mating Call. Ovaj album se ne pominje cesto kada se govori o Coltrane-u ali je u stvari dobar album sa odlicnim Dameronom i standardno dobrim Coltrane-om. Pored njih dvojice na albumu sviraju jos i John Simmons na basu i Philly Joe Jones na bubnjevima. Na ovim snimcima postaje jasno da Dameron nije bio samo odlican aranzer i kompozitor vec i odlican pijanista. Sve kompozicije na albumu je komponovao Dameron, ukljucujuci i Soultrane. Nakon ovog albuma, izdatog 1956. dolazi do dugog zatisja. U to vreme se Dameron borio sa svojom zavisnoscu od heroina i sa policijom. Nakon izlaska iz zatvora, vidno narusenog zdravlja, Tadd Dameron snima jos jedan album: The Magic Touch 1962. godine. Taj album je kritika dobro ocenila ali je Dameron zbog naraslih zdravstvenih problema bio primoran da se povuce sa scene. Imao je nekoliko srcanih udara da bi na kraju preminuo od raka 1965. godine. Relativno brzo je Tadd Dameron pao u zaborav ali je njegov doprinos Bebop-u bio veliki. Bio je neprevazidjeni aranzer, vodja nekoliko sjajnih Bebop postava, kompozitor znacajnih Bebop pesama, snimio nekoliko dobrih albuma, da bi na kraju nestao kao zrtva zavisnosti od narkotika. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 19, 2018 Author Report Share Posted March 19, 2018 Charlie Rose je rodjen 1924. u Washingtonu. To znaci da je imao tek 20 godina kada se pridruzio big bandu Billy Eckstin-a 1944. Posle toga se pridruzio big bandu Dizzy Gillespie-ija, sto znaci da je bebop "skolovanje" dobio na pravom mestu. Posle toga je medjutim svirao sa Duke Ellington-om, Count Basie-ijem, da bi se 1953 vratio Bebopu kada se pridruzuje Oscar Pettifordu. Svoj prvi album kao sideman Charlie Rouse je napravio na albumu Tadd Dameron-a 1947. Svoj prvi album kao lider snima 1957.: The Chase is on. Na ovom albumu svira zajedno sa Paul Quinichette-om. Dobar Hard Bop album, koji ima dosta sjajnih momenata. Ocigledno da su se ova dva saksofonista odlicno uklopili. Interesantno je uporediti ovaj album Charlie Rousa sa albumom Cattin' with Coltrane and Quinichette, koji je snimljen svega nekoliko meseci pre The Chase is on. Na oba albuma je gost Paul Quinchette, takodje na oba albuma svira i Ed Thigpen (kasnije puno svirao sa Oscar Petersonom) a opet su ova dva albuma dosta razlicita. Meni se vise dopao album Charlie Rousa. Nakon ovog albuma Charlie Rouse je snimio jos 12 albuma kao lider. Medjutim, jos vise paznje na sebe je skrenuo ikao pratilac Thelonious Monka sa kojim je svirao od 1959 pa sve do 1970. Sa Monkom je snimio 23 albuma. I nakon Monka je nastavio da svira, sve dok nije preminuo 1988, u svojoj 64. godini zivota. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 21, 2018 Author Report Share Posted March 21, 2018 U vreme kada je Bebop postao vodeci pravac u jazzu, gotovo svaki veci grad u Americi je imao svoju Bebop scenu. Krajem 1940-tih je bilo moderno svirati i slusati bebop i broj ljubitelja novog pravca je neprestano rastao. Pored New Yorka, gde je Bebop i nastao, jedan od americkih gradova se posebno izdvaja: Detroit. Bebop scena u Detroitu je bila relativno brzo formirana i nju su cinili u pocetku muzicari iz samog Detroita ili iz mesta iz okoline, da bi se kasnije doseljavali muzicari iz drugih gradova, jer je Bebop scena u Detroit-u bila narocito ziva. Centar te scene je bio cuveni klub Blue Bird Inn (kazu da i danas postoji). Tu su dolazili boperi, svirka je bila krajnje slobodna, nisu postojala ogranicenja. Publika je bila uglavnom crna ali je dolazilo i dosta belaca. Atmosfera je bila izuzetna, posvecena na neki svoj poseban nacin. Malo je poznato da je tu svoj prvi nastup pred publikom imao mladi Elvin Jones. Njegov brat Thad Jones je bio takodje deo te scene i u njoj se formirao kao muzicar. Krajem 1940-tih je u klubu nastupao Charlie Parker - kazu da u klub nije bilo moguce uci pa je guzva ispred kluba bila poveca - ljudi su stajali ispred kluba iako su znali da ne mogu uci. Kada je Miles Davis pokusavao da se skine sa heroina 1953., dosao je u Detroit i svirao u Blue Bird-u zajedno sa Billy Mitchell-om. Bio je odlicno docekan i taj docek nikada nije zaboravio tadasnjem vlasniku kluba Eddins-u. Kazu da je dok je bio ziv, Eddins dobijao specijalni popust za svaki nastup Miles Davis-a na koji je dolazio. Ta Detrit Bebop scena je iznedrila Donald Byrd-a, Al Grey-a, Barry Harris-a, Tommy Flanagan-a, Billy Mitchell-a, Curtis Fuller-a, Elvin Jones-a, Thad Jones-a, (a i treci brat Hank je bio deo te scene iako je on ranije napustio Detroit), Pepper Adams-a, Kenny Burell-a, ... Mnoge od njih smo ovde vec pominjali. Ja bih zeleo medjutim posebno da vam skrenem paznju na saksofonistu Billy Mitchell-a ... Billy Mitchell je bio poznat po svojoj saradnji sa Thad Jones-om od ranih dana svoje karijere. Tokom 1940-tih je pekao zanat u bandu Woody Herman-a, Milt Buckner-a a krajem 1940-tih je napravio i prve snimke sas Thad Jones-om. Od 1951 do 1954 Mitchell preuzima band u klubu Blue Bird Inn i svira sa Oliver Jackson-om, Terry Pollard-om, Beans Richards-om a nesto kasnije i sa Elvin Jones-om (bubnjarem koji je revolucionisao sviranje bubnjeva nekih 10-tak godina kasnije). Od 1956 do 1957 svira u Big Band-u Dizzy Gilespie-ija, a potom do 1961 u bandu Count Basie-ija. Poznata je njegova saradnja sa Al Grey-om tokom 1960-tih Kasnije je ucestvovao u snimanjima mnogih albuma kao gost ali je snimio i 11 albuma pod svojim imenom. Ovo sve pominjem zato sto mi se sviranje na saksofonu Billy Mitchell-a veoma dopada. Moje licno misljenje je da je on bio vrhunski saksofonista. Jedan je od retkih koji se nikada zbilja nije udaljio od Bebop-a. Ja na zalost (jos) nemam ni jedan njegov album ali ga slusam na Spotify ( a i tu nemaju sve njegove albume). I toplo ga preporucujem ... Billy Mitchell je preminuo 2001 u New York-u u svojoj 75 godini. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 22, 2018 Author Report Share Posted March 22, 2018 Od svih albuma koje sam slusao od Thad Jones-a ovaj mi se najvise dopao: The Magnificent Thad Jones iz 1957. Ekipa je dominantno Detroit druzina: Thad Jones, Billy Mitchell, Kenny Burrell, Barry Harris uz Percy Heath-a i Max Roach-a. Thad dobro svira na ovom albumu. Tu njegovu svirku u svojoj glavi stavljam negde izmedju Donald Byrda i Kenny Dorhama. Ali poslusajte kako dobro na ovom albumu svira Billy Mitchell.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 22, 2018 Author Report Share Posted March 22, 2018 Jos jedan odlican Hard Bop album: Snap Your Fingers, Al Grey-a iz 1962. Kao gost na albumu se pojavljuje Billy Mitchell a pored njega na poslednje tri pesme svira jos i Donald Byrd. Takodje na albumu sviraju i tada mladi Herbie Hanckock (njegov mentor i covek koji mu je puno pomogao na pocetku karijere jeste bio upravo Donald Byrd) i odlicni Bobby Hutcherson. Ovaj album je slusljiv, sa dosta sjajnih momenata od kojih bih izdvojio izvanredno sviranje Mitchella u kratkoj stvari Just Waiting, kao i njegov i Hutchersonov solo u stvari Minor on Top. Ali Mitchell u Just Waiting ... to je zbilja izuzetnih 2 minuta i 57 sekundi. Topla preporuka ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 22, 2018 Author Report Share Posted March 22, 2018 Lee Morgan je bio sledeca generacija trubaca nakon Clifford Brown-a. Po opsteprihvacenom misljenu jazz publike i kritike, Lee je bio tokom 1960.-tih najbolji jazz trubac posle Dizzy-ija i Miles-a. Karijeru je poceo svirajuci Hard Bop a na sebe je skrenuo paznju kada je gostovao na albumu John Coltrane-a: Blue Train, 1957. Ubrzo posle toga se pridruzuje Art Blekey-ijevim Jazz Messengers (i tada otprilike pocinje da konzumira heroin). Sa Messengers-ima je Lee ostao nekih 4 godine, izgradivsi sebi jako dobru reputaciju ne samo odlicnim sviranjem vec i komponovanjem vise pesama: Yama, Haina, The Midget, ... Za sve to vreme izdaje albume kao lider. Recimo, Dizzy Atmosphere iz 1957 sa Al Grey-om, Billy Mitchell-om i Wynton Kelly-ijem, izmedju ostalih, je dobar hard bop album. Ili odlican album sa Hank Mobly-ijem iz 1958, Peckin' Time. Ali svakako najbolji album Lee Morgana je The Sidewinder iz 1963. The Sidewinder je bio i ostao najbolje prodavani album u istoriji Blue Note Records. Naslovna stvar Sidewinder se cak nasla na pop top listama. Svirka je odlicna tako da ovaj album svaki ljubitelj jazza mora da ima u svojoj kolekciji. Pored Lee Morgana na albumu sviraju jos i Joe Henderson na saksofonu, Barry Harris na kjlaviru, Bob Cranshaw na basu i Billy Higgins na bubnjevima. Ovaj album je katapultirao Lee Morgana u sam vrh jazz scene tog vremena. Ali on je i posle ovog albuma nastavio da snima veoma dobre ako ne i sjajne albume. Na zalost i njegov zivot se prerano zavrsio. 1972., kada je Lee Morgan imao svega 33 godine, u lokalu u New Yorku, u kom je nastupao te veceri, u njega puca i ubija ga njegova supruga Helen Morgan. Na taj nacin je jos jedan izuzetan muzicar prerano okoncao svoj zivot ostavljajuci nam samo da naslucujemo, sta bi jos sve napravio, da su se stvari drugacije odvijale .... Ako vas zanima da procitate zasto je Helen ubila Lee Morgana, preporucujem vam da procitate ovaj interview sa njom, u kom ona iznosi svoju verziju dogadjaja. Ona je samo jedan interview dala za zivota, jer je nakon tog ubistva i relativno kratkog zadrzavanja u zatvoru, zivela povuceno. https://jasonpalmerjazz.wordpress.com/2011/03/16/the-story-of-helen-morgan-if-you-didnt-know-already/ Ovaj interview je medjutim interesantan iz jos jednog razloga: pricajuci o svom zivotu sa Morganom, Helen otkriva puno detalja iz zivota jazzera u New Yorku u to vreme, kakve su probleme imali, sa cim su se sve suocavali, .... Tako da cela ta jazz scena biva na vrlo zivopisan nacin predstavljena ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 23, 2018 Author Report Share Posted March 23, 2018 Jedan interesantan album: Art Blakey Jazz Messengers - Paris Jam Session. Album je snimljen uzivo u Parizu, u Decembru 1959. To je postava Jazz Messengers-a sa Wayne Shorterom i Lee Morganom, ali se kao gosti na ovom koncertu pojavljuju jos i Bud Powell i Barney Wilen. Na albumu se nalaze samo 4 stvari. Dve je komponovao Bud Powell: Bouncing with Bud i Dance of the Infidels, jedna Lee Morganova stvar, The Midget, i poslednja na albumu Dizzy-ijeva Night in Tunisia (veoma zanimljiva imnterpretacija Lee Morgan-a ovog jazz klasika). Svirka je hot ... veoma hot ... Ovaj Hard Bop bi trebalo zapravo zvati Hot Bop ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 24, 2018 Author Report Share Posted March 24, 2018 Juce sam sasvim slucajno u prodavnici naleteo na plocu: Miles Davis & John Coltrane Final Tour Copenhagen, March 24, 1960. Radi se zapravo o poslednjim live nastupima prvog quinteta Miles Davis-a i njegovoj prvoj turneji kao vodje banda po Evropi. Na albumu se nalaze sledece stvari (ovo napominjem jer izgleda postoje razlicite varijante ovog albuma): Introduction by Norman Granz, So What, On Green Dolphin Street, All Blues i 30 sekundi The Theme. Band cine: Miles Davis, John Coltrane, Wynton Kelly, Paul Chambers i Jimmy Cob. Sve pesme su na identican nacin struktuirane: na samom pocetku svi odsviraju zajedno osnovnu temu a onda soliraju, prvo Miles, pa Coltrane, pa Kelly, pa Chambers. Cobb nema svoj solo. Pesme traju po 10-15 minuta, sto znaci da mozete da cujete obilatog soliranja, narocito Miles-a, Coltrane-a i Kelly-ija. Ali kakvog soliranja .... Kelly je sjajan pijanista ali ovde on svira fantasticno. On je jos uvek u Hard Bop vodama kao i ritam sekcija. Medjutim, ono sto sviraju Miles i Coltrane, to vise nije Bop. I dok Coltrane u svojim solo deonicama vec pocinje obilato da "restrukturira" kompoziciju, Miles je u nekom modalnom fazonu, sa svojim ledenim zvukom on ipak "drzi" melodiju. Moram priznati, medjutim, da mi je soliranje Coltrane-a vise leglo. Plocu sam odslusao samo jednom i utisci su sigurno nepotpuni. Ali se ne secam da sam odavno tako uzivao slusajuci jedan album. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 24, 2018 Author Report Share Posted March 24, 2018 Roditelji Howard McGhee-ija su se doselili u Detroit kada je on imao svega 6 meseci. Tu je Howard jos kao jako mlad poceo da svira klarinet. U srednjoj skoli se prebacio na tenor saksofon. Tek kada je napustio srednju skolu i prebegao u Kaliforniju, poceo je da svira trubu. McGhee je odrastao u Detroitu ali ga je rano napustio, tako da se on ne moze smatrati delom Detroit Bebop muzicke scene. On se formirao kao muzicar na West Coast jazzu - ali i to je samo delimicno tacno. Otkrio ga je Lionel Humpton krajem 1930-tih, preko kojeg je Howard dosao u kontakt sa Dizzy Gillespie-ijem. Dizzy ga je pridobio za Bebop, tako da se McGhee seli za New York, svira Bebop kao sideman za Charlie Parkera ali nastupa i sa drugim muzicarima: Lester Young-om, Sonny Criss-om, ... Postao je poznat nakon osnivanja svog sexteta sa Coleman Hawkins-om. Tako je McGhee pokupio raznorazne uticaje i ta raznovrsnost je sigurno povoljno uticala na njegov razvoj kao muzicara. Ipak, krajem 1940-tih McGhee pretezno svira Bebop. Njegove posete i sviranja u Minton's Playhouse-u su imali, izmedju ostalog, i za posledicu da je postao ovisnik o heroinu. Na taj nacin prica o Howard McGhee mene podseca na zivotnu pricu Tadd Dameron-a. U 1950.-tim Howard McGhee se uglavnom bori sa heroinom. Pocetkom 1960-tih se vraca na scenu, snima i nekoliko dobro prihvacenih albuma. Medjutim nakon svega par godina je McGhee ponovo bio van stroja. Sledeci album snima tek sredinom 1970-tih. U to vreme se Howard McGhee izdrzavao od davanja casova u New York-u. Snimio je i 7 albuma pod svojim imenom sve do 1987 kada je preminuo. Sonic je ovde vec postovao par McGhee-ijevih albuma. Ja bih njima dodao jos Maggie's Back in Town iz 1961, kada je pokusavao da se vrati na scenu. Ovo je klasican Hard Bop album, obojen McGhee-ijevim sviranjem trube, pomalo opustenim, u west coast fazonu, ali sa jasnom bop strukturom. Na albumu jos sviraju Phineas Newborn Jr. na klaviru, Leroy Vinnegar na basu i Shelly Manne na bubnjevima. Tragicno je sto je neko, ko je u stanju da snimi ovako dobar album, ponovo nestao sa scene ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 24, 2018 Author Report Share Posted March 24, 2018 Ne Sonic vec Sondek ... Izvinjenje ljubitelju Linn-a sa moje strane ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
sondek Posted March 24, 2018 Report Share Posted March 24, 2018 No frks.Moram da pregledam sve sto je sa Hawkinsom snimao Mcghee ,tako objedinjujem omiljenog saksofonistu i trubača. Bilo bi zgodno pomenuti Lionel Hamptona u najboljem svetlu.Kao sponu zaista velikih imena jazz-a.Ko sve nije prosao kroz njegov band.Velik muzičar i veliki čovek,bogata biografija i diskografija.Svako je bio s nekim u ekipi,ali niko skoro sa svima.Nemerljiv uticaj na jazz istoriju...velik sam " fan".Imam njegov prastar vinil '55 na first presu kao i jedan trio album sa Buddy Richom i Art Tatumom na koje sam ponosan,naravno i naramak drugih. Možda nije tipičan Boper ali je mnoge spojio,pa da ga spomenemo. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 24, 2018 Author Report Share Posted March 24, 2018 Kada govorimo o Bebopu identifikovao bih sledece grupe muzicara: 1.) To su oni koji su ucestvovali u njegovom nastanku ili su bili u godinama Bebop popularnosti znacajni promoteri tog stila. O njima smo uglavnom do sada govorili. 2.) Oni muzicari koji su oformljeni pre ili van Bebop-a ali su jedno vreme svirali i Bebop. Oni se uglavnom ne mogu nazivati Bebop jazz muzicarima ili bar ne samo Bebop ... U takve ubrajam recimo Oscar Peterson-a, Roy Haynes-a, Hank Jones-a, ... Nisam siguran da li bi o njima trebalo govoriti .... ? 3.) Postoji generacija mladjih muzicara, koji su odrasli na Hard Bop-u ali su tokom 1960-tih uglavnom presli na sviranje nekog drugog pravca. Tipican predstavnik te grupe muzicara jeste Donald Byrd, ali bi tu mogli racunati i jednog Kenny Burrell-a, Thad Jones-a, Elvin Jones-a, John Coltrane-a, ... Njih smo uglavnom samo pominjali.. Moje misljenje je medjutim da se ne bi trebalo upustati u daljnje pracenje ove grupe muzicara jer bi nas to previse udaljilo od teme. 4.) I postoji grupa znacajnih jazz muzicara koji su na indirektan nacin pripremili sam Bebop, kao sto su to bili Lionel Hampton, Count Basie, pa mozda i Coleman Hawkins, Eddie Lockjaw Davis, .... Ovu grupu je najteze definisati, pogotovo sto njihov uticaj na Bebop nije direktan. Sondek, ako mislis da je Lionel Hampton vazan za temu, napisi nesto vise o tome. Pogotovo sto si ljubitelj njegovog dela. Ako nista drugo, mozes kao i u slucaju McGhee-ija, da nam preporucis par albuma. Takodje postoji i grupa jazz muzicara koji su ziveli na West Coast-u i pripadali tom West Coast pravcu. Pod West Coast-om se obicno podrazumeva jedna posebna varijanta Cool Jazza, ali je bilo muzicara koji su svirali Bebop ali na pomalo drugaciji nacin. Jedan od takvih muzicara bi mogao biti i pomenuti Howard McGhee, mada je on najveci deo svog zivota ipak proveo u New York-u. Mozda su bolji primer za tu grupu muzicara jazzeri poput jednog Teddy Edwards-a ili Art Pepper-a. Ali ja ne poznajem tu scenu nesto posebno dobro i nisam slusao puno tih muzicara. Zato bi za taj deo Bebop-a bilo potrebno da neko drugi nesto vise o tome napise ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Krca44 Posted March 24, 2018 Report Share Posted March 24, 2018 Gerry Mulligan je clan te West Coast grupe muzicara, kad sam slusao njegove rane snimke, meni to uopste nije licilo na taj West Coast Cool pravac, vise na neku mesavinu sa bopom, sami snimci su vise "istorijski" po kvalitetu snimka ali moguce da pripadaju vise bopu.... Dejane posto je Vasa tema nisam hteo da ubacujem Hard Bop, to spada u grupu 3. Odlicno pisanje, hvala Vam na tome, takodje odlican interview/clanak sa Helen Morgan ! Pozdrav, Krca Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DejanM Posted March 25, 2018 Author Report Share Posted March 25, 2018 Molim. Bilo mi je zadovoljstvo ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.